دکتر زمانی از نگاه دکتر کمال خرازی

دکتر کمال خرازی

بسم الله الرحمن الرحیم

آشنایی من با مرحوم آقای دکتر زمانی در زمان ریاست ایشان بر دانشکده‌ی روان‌شناسی و علوم تربیتی اتقاق افتاد. ایشان شخصیت بسیار جالبی داشت: فروتنی در تمام وجود و حرکات او به چشم می‌خورد. یکی از عادات ایشان این بود که در دفترش کمتر می‌نشست، و به جای اینکه دیگران را در دفترش بپذیرد، خودش به همه‌ی اساتید سر می زد و شخصاً به مشکلات دانشجویان رسیدگی می‌کرد.

   تجربه‌ی دومی که با ایشان داشتم پذیرش ریاست پژوهشکده علوم شناختی بود. ایشان در دوره‌ ریاست پژوهشکده علوم شناختی نیز برای توسعه‌ی این پژوهشکده خیلی زحمت کشید و آنجا هم همین رفتار فروتنانه را داشت و دانشجویان و اساتید ار رفتار او خیلی رضایت داشتند.

   تجربه‌ی سومی که با ایشان داشتم در گروه واژه‌گزینی روان‌شناسی شناختی بود. پروژه‌ای که از طریق فرهنگستان زبان و ادبیات فارسی به ستاد توسعه‌ی علوم و فناوری‌های شناختی سپرده شده بود و ایشان هم در این گروه حضور داشت و چون قبلا در این زمینه کار کرده بود، در انتقال تجارب خود به گروه روان‌شناسی شناختی برای تعیین واژه‌های معادل و مناسب نقش موثری را ایفا کرد.

   دکتر زمانی فرد بسیار منظمی بود و تعهدی را که می‌سپرد، به درستی انجام می‌داد. او که تحصیلات عالیه خود را در دانشگاه مینه سوتای آمریکا به پایان برده بود، تمامی عمرش را در تدریس و در توسعه‌ی علم روان‌شناسی در مراکز علمی ایران گذراند، مسئولیت‌های مختلفی، چون ریاست انجمن روان‌شناسی ایران، سردبیری مجله روان‌شناسی، ریاست مؤسسات آموزشی را برعهده گرفت و با شخصیت فروتنانه خود دانشجویان زیادی را تربیت کرد که امروز جمعی از آنان را در این مراسم می‌بینیم. امیدوارم شاگردانش راه او را بپیمایند. یاد دکتر زمانی نزد همه‌ی شاگردان، دوستان و اساتید روان‌شناسی زنده است و نیکی های او را از یاد نخواهند برد.

yasaman