آیا روان­درمانگران خودشان باید دوره روان­درمانی را پشت سر بگذارند؟

در شماره قبلی خبرنامه (خبرنامه تابستان 92) در بخش نظرخواهی، سوالی مطرح شد تحت این عنوان که ” برخی معتقدند کسانی که می­خواهند به کار مشاوره و روان­درمانی بپردازند بایستی حتماً تحت نظر یک روان­شناس یا مشاور مجرب، دوره درمان را برای حل و فصل مشکلات شخصی خویش طی کنند. برخی نیز با این عقیده مخالفند. نظر شما چیست؟”

به دلیل اینکه این سؤال یکی از مباحث مهم روان­درمانی به شمار می­رود، در این شماره تصمیم گرفتیم نظر برخی از خوانندگان محترم خبرنامه در این مورد را به عنوان بحث ویژه مطرح کنیم:

                 دکتر ابوالفضل محمدی، عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران

رفتاردرمانگر دیالکتیکی به مشاوره و نظارت درمانی نیاز دارد.

نیاز رواندرمانگر به رواندرمانی را می­توان از رویکردهای مختلف درمانی مورد بررسی قرار داد (گیلر، نورکراس و اورلنسکی، 2005). اغلب رویکردها به شیوه­های مختلف بر این موضوع تاکید کرده­اند که ارتباط بین درمانگر و مراجع از عوامل مختلفی تاثیر می­پذیرد. بر خلاف آنچه به نظر می­رسد در رفتاردرمانی شناختی نیز به این موضوع توجه ویژه­ای شده است (لایرتیر و ویلوتسکی، 2005). بخصوص در رفتاردرمانی دیالکتیکی (DBT؛ لینهان، 1993) برای مشاوره و نظارت تیم درمانی برنامه مشخصی وجود دارد.

به نظر می­رسد یکی از موفقیت­های DBT در درمان اختلال شخصیت مرزی توجه ویژه­ی آن به رفتارِ درمانگر و تجربه درمانی او در کار با مراجعین است. درمان مراجعین با مشکلات شخصیتی بسیار استرس­آور است و بودن در چارچوب درمانی را با مشکل مواجه می­کند. بنابراین یک بخش جدایی ناپذیر DBT، درمانِ درمانگر! است. جلسات مشاوره در DBT برای درمانگران بصورت هفتگی انجام می­شود. نقش این جلسات نگه داشتن درمانگر در چهارچوب درمانی و بررسی مسائلی است که در دوره درمان اتفاق می­افتد. هدف اصلی این برنامه پایبندی درمانگران به اصول DBT و کمک به آن­ها برای بالا بردن اثربخشی درمان است. تشکیل تیم مشاوره در DBT جزء مکمل و جدایی­ناپذیر آن است، به این معنا که به عنوان «گروه­درمانی برای درمانگران!» در نظر گرفته می­شود. در رفتاردرمانی دیالکتیک هر عضو به صورت همزمان هم مراجع و هم درمانگر است.

برای دریافت متن کامل اینجا را کلیک کنید

yasaman