آیا رواندرمانگران خودشان باید دوره رواندرمانی را پشت سر بگذارند؟
نویسنده:دکتر ابوالفضل محمدی
در شماره قبلی خبرنامه (خبرنامه تابستان 92) در بخش نظرخواهی، سوالی مطرح شد تحت این عنوان که ” برخی معتقدند کسانی که میخواهند به کار مشاوره و رواندرمانی بپردازند بایستی حتماً تحت نظر یک روانشناس یا مشاور مجرب، دوره درمان را برای حل و فصل مشکلات شخصی خویش طی کنند. برخی نیز با این عقیده مخالفند. نظر شما چیست؟”
به دلیل اینکه این سؤال یکی از مباحث مهم رواندرمانی به شمار میرود، در این شماره تصمیم گرفتیم نظر برخی از خوانندگان محترم خبرنامه در این مورد را به عنوان بحث ویژه مطرح کنیم:
دکتر ابوالفضل محمدی، عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران
رفتاردرمانگر دیالکتیکی به مشاوره و نظارت درمانی نیاز دارد.
نیاز رواندرمانگر به رواندرمانی را میتوان از رویکردهای مختلف درمانی مورد بررسی قرار داد (گیلر، نورکراس و اورلنسکی، 2005). اغلب رویکردها به شیوههای مختلف بر این موضوع تاکید کردهاند که ارتباط بین درمانگر و مراجع از عوامل مختلفی تاثیر میپذیرد. بر خلاف آنچه به نظر میرسد در رفتاردرمانی شناختی نیز به این موضوع توجه ویژهای شده است (لایرتیر و ویلوتسکی، 2005). بخصوص در رفتاردرمانی دیالکتیکی (DBT؛ لینهان، 1993) برای مشاوره و نظارت تیم درمانی برنامه مشخصی وجود دارد.
به نظر میرسد یکی از موفقیتهای DBT در درمان اختلال شخصیت مرزی توجه ویژهی آن به رفتارِ درمانگر و تجربه درمانی او در کار با مراجعین است. درمان مراجعین با مشکلات شخصیتی بسیار استرسآور است و بودن در چارچوب درمانی را با مشکل مواجه میکند. بنابراین یک بخش جدایی ناپذیر DBT، درمانِ درمانگر! است. جلسات مشاوره در DBT برای درمانگران بصورت هفتگی انجام میشود. نقش این جلسات نگه داشتن درمانگر در چهارچوب درمانی و بررسی مسائلی است که در دوره درمان اتفاق میافتد. هدف اصلی این برنامه پایبندی درمانگران به اصول DBT و کمک به آنها برای بالا بردن اثربخشی درمان است. تشکیل تیم مشاوره در DBT جزء مکمل و جداییناپذیر آن است، به این معنا که به عنوان «گروهدرمانی برای درمانگران!» در نظر گرفته میشود. در رفتاردرمانی دیالکتیک هر عضو به صورت همزمان هم مراجع و هم درمانگر است.
برای دریافت متن کامل اینجا را کلیک کنید